Charakterystyka/ morfologia

Ohar (Tadorna tadorna)

Systematyka
Rząd: blaszkodziobe (Anseriformes)
Rodzina: kaczkowate (Anatidae)
Gatunek: Ohar (Tadorna tadorna)

Charakterystyka/ morfologia
Barwne upierzenie pozwala na jego łatwą identyfikację. Samiec jest nieco większy od samicy. U nasady dzioba w okresie godowym samiec ma czerwony dziób z gruzowatą naroślą u nasady, zaś samica biały pas (obrzeżenie). Oprócz tego samica ma brunatną plamę na brzuchu i białe obrzeżenie rudego pasa na piersi. Głowa i górna część szyi czarna z zielonym połyskiem (u samicy bardziej czarno brązowa ), dolna część szyi, spód ciała i grzbiet biały. W poprzek piersi biegnie szeroki, kasztanowo brązowy pas, wzdłuż piersi - czarny. Na skrzydle rudo-zielone lusterko. Poza tym obie płcie ubarwione jednakowo, szczególnie w okresie spoczynkowym, kiedy samiec ma słabo zaznaczony pas wzdłuż piersi, a samicami mniej intensywne barwy. Młode mają brązowo szarawy wierzch ciała i brudnobiały spód. Dopiero po 3 latach mają „dorosłe” upierzenie. W krajach południowych ohar jest ptakiem osiadłym, w północnych i zachodnich - wędrownym. W przelotach można usłyszeć jego szybkie "ga ga ga". Długość ciała 56 - 63 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 115 cm , waga 0,9 - 1,6 kg.

Biotop/ preferencje pokarmowe
Spotkać go można na wybrzeżach mórz i słonych jezior przymorskich o piaszczystym wybrzeżu z rzadką roślinnością wydmową. W okresie przelotów widuje się go nawet w głębi lądu na stawach i dużych rzekach. Żeruje na lądzie lub w płytkiej wodzie, gdzie gruntuje. Nurkować potrafią tylko pisklęta. Młode żywią się drobnymi robakami, skorupiakami, mięczakami, owadami wodnymi i rybami i tylko wyjątkowo sięgają po pokarm roślinny. Dorosłe jedzą głównie pokarm zwierzęcy, drobne bezkręgowce uzupełnione roślinami , szczególnie wodorostami.

Rozwój osobniczy
Ohar wraca na tereny lęgowe parami w lutym i marcu. W okresie godowym samiec wydaje gwiżdżące odgłosy "rhio". Gniazdo znajduje się w jamie wykopanej przez samicę lub króliczej, borsuczej albo lisiej o głębokości do 4 m. Duża lisia nora może być zajęta przez 5 samic równocześnie. W przypadku braku nory zakłada lęg na powierzchni ziemi, dość często w rozbitych bunkrach, opuszczonych chatach, szczelinach skalnych i starych grobach lub między kamieniami. Rzadziej gniazduje w dziuplach drzew i gęstych krzewach. Gniazdo może znajdować się do 3 km od brzegu. Jeśli jest to nora, to wysłana jest tylko puchem. Ma jeden lęg w roku. Samica składa 7-12 kremowo białych jaj. Wysiaduje je sama, dopiero po zniesieniu ostatniego przez okres 27 do 29 dni , podczas gdy samiec znajduje się w pobliżu gniazda, czasem nawet pilnuje wejścia do nory. Opiekę nad młodymi sprawują oboje rodzice. Zaraz gdy pisklęta wyklują się i wyschną, rodzice prowadzą je nad wodę. Młode mają biały puch w ciemnobrunatne plamy.

Status gatunku
W Polsce bardzo nielicznie gniazduje na wybrzeżu, w głębi kraju pojawia się sporadycznie i nieregularnie podczas przelotów w marcu - kwietniu i październiku - listopadzie. Objęty całkowitą ochroną gatunkową.

Przygotowała: Wanda Kula